Lembranzas de Irlanda: The rare ould times.

Fare thee well, sweet Anna Liffey,

I can no longer stay

and watch the new glass cager

that spring up along the quay.

My mind's too full of memories,

too old to hear new chimes,

I'm a part of what was Dublin

in the rare ould times.

É difícil escoitar en The Rare Ould Times ó pobre Sean Dempsey e non sentir unha certa pena. Sean, o narrador desta canción interpretada por Flogging Molly ou The Dubliners, entre outros, fala do xeito no que "Dublin Town" convértese, día a día, nunha cidade moderna. Dixera xa na derradeira entrada que o concepto irlandés de cidade non é o mesmo que o noso, pero aínda tendo iso en conta, o proceso de modernización foi moi traumático para moitos dublineses. Malia que xa era a capital, Dublín mantivo e mantén o título de "Pobo" con orgullo. E logo en Madrí pensades que sodes orixináis. De feito, o nome en gaélico é Baile Átha Cliath inclúe a palabra "Baile", que significa, precisamente, pobo.

Anna Liffey é o nome popular do río Liffey, que atravesa Áth Cliath.

Os dous nomes de Áth Cliath fan referencia, dalgún xeito, ó río Liffey, o gaélico a un vado con cañizo, e o anglonormando a unha "lagoa negra" das que abondaban na zona. E é que a doce Anna (do gaélico an, río) é parte importante da vida da cidade. Históricamente, Áth Cliath asentábase na marxe sur do río, onde atópanse a maior parte dos distritos e monumentos históricos. Pero a súa poboación creceu e, cando chegou o momento, cruzou o río para conqueri-la marxe norte e crecer polo que hoxe son os suburbios máis modernos. É por iso que un tour polo Town basease na marxe sur, onde pódense atopar a maior parte dos monumentos e pubs.

Merchant's Arch é unha das entradas máis coñecidas e estreitas de Temple Bar.

O certo é que, desta volta, tiña menos ambicións que cando cheguei en Novembro, e moitas das cousas que Áth Cliath pode ofertar xa as tiña vistas. É unha cidade pequena, sen moito que ver en cantidade, pero -e iso é o máis importante- é unha cidade con moitos detalles. Parece unha chorrada, pero podería pasexar por algunhas zonas da marxe sur do Liffey mil veces e atopar algo novo á mil e unha. Hai cidades así, de detalle máis que de grandeza, e sen dúbida son das que máis disfruto. Por iso vou amosarvos unha parte moi pequena de Áth Cliath: onte non tiña intencións de visitar toda a cidade, senon de tentar de capturar a esencia da mesma. E, por iso, escollín Temple Bar e os seus arredores. 

O bo de Temple Bar é que é ten moitísima vida. O malo é que está cheo de turistas. Que sí, que eu son turista tamén, pero non por iso vou deixar de queixarme polos demáis. Empreguei boa parte do día nunha andaina pola zona e a outra boa parte no Temple Bar -o pub Temple Bar, un dos máis famosos da cidade e que defende que a zona chámase así polo pub, e non ó revés-, escoitando a unha das súas afamadas bandas de música tradicional cun whiskey na man. O Temple Bar é bastante grande, pero é difícil atopalo baleiro, pois goza dunha fama ben merecida pola calidade das bandas que sempre -sempre- están dando concertos e polo seu whiskey da casa. Como curiosidade, é neste pub onde, entre o 12 e o 17 de Xuño de 2011, o guitarrista Dave Browne bateu o record Guinness de actuación de guitarra máis longa con 114 horas. É, sen dúbida, un must para calqueira de visita en Áth Cliath. 

A verdade é que non hai moito máis que contar, foi unha visita máis de detalles xa digo, de xeito que vou deixarvos algúns máis en forma de fotografías. Que as disfrutedes.

Mercado de libros de segunda man. Levo tres mapas do s. XIX á casa.

Outra cousa non, pero as cousas craras. 

The Quarter Mile foron os encargados de ameniza-la tarde no Temple. Bestiáis.

Pebeteiros e banderíns sen motivo aparente. 

A de Molly Malone é unha canción triste, 

considerada himno non oficial de Áth Cliath.

É o mellor anuncio de ostras que vira. Ese punto de sutileza irlandesa...

Aquí o tempo non pérdese, invértese.

Tra-la visita ó Temple Bar, e despois de mercar tres mapas antigos no mercado de libros de segunda man -cando un é un freak, o é ate fora do país-, dirixinme á marxe norte, onde álzase a General Post Office, escenario do Alzamento de Pascua, destruido polos británicos durante o mesmo e que aínda conserva na fachada as marcas de disparos. E, diante dela, The Spire, a escultura máis alta do mundo e motivo de orgullo para os Dublineses. De feito, fun só para facer esta foto que molaba moitísimo máis na miña cabeza, porque eu gostar, o que dícese gostar, non gosto dela. Pero bo, eles sí, que é o importante.

Que digan o que queiran, é un pau. Un pau enorme, pero un pau.

E volta a casa. Polo camiño tive a oportunidade de admirar unha imaxe preciosa -a que vai pecha-la entrada- no cume do GPO. Unha pena non ter a capacidade de reproducila tal como eu a vira, pero o vento e a luz fixeran causa común coa miña carencia de habilidade. Tras pasar outros quince minutos tentando de atopa-la foto perfecta, rendinme á evidencia e crucei a ponte de O'Conell, da que non hai foto, en boa medida, porque é a única ponte máis ancha que longa do mundo -de feito, a primeira vez que a vira pensei que era unha praza- e á que teño un certo cariño, porque nos seus catro recantos érguense sendas bandeiras das catro provincias de Irlanda. É unha imaxe bonita de ver, e foi a derradeira do día antes de colle-lo tren en Tara e voltar a Bré.

A alegoría de Eíre coa bandeira ó vento. E isto non é nada...

Vai quedando pouco para rematar esta viaxe. Teño aínda algunhas cousas no tinteiro sobre a Illa Esmeralda. Espero que esta serie vos meta no corpo as ganas de viaxar e coñecer esta terra que, para min é tan especial e próxima á propia Galiza.

Lembranzas de Irlanda: Bré e o seu Wyvern.

Estou en Irlanda. Levo un rato tentando de atopar unha entrada con gancho para vos, pero non teño o día de frases, de xeito que só vou comenzar cun "Estou en Irlanda". Como hai uns meses, estou traballando nun pobo ó sur da capital (en realidade, ó norte de Cill Mhatáin) para un colexio español. Xa coñecera o pobo hai anos, porque estudara no mesmo colexio e, en esencia, estou de profesor duns nenos que están a facer o que eu fixera hai once anos. Algo xa vos contara. O bo que teño é que, desta volta, non son novo xa, e a inquetude pódeme, de xeito que estou aproveitando para moverme un pouquiño máis que o mes pasado, procurando cousas que fotografiar e historias que contar. "E, por onde vas empezar?", preguntaredevos. Pois polo principio, por suposto. E, cando tes unha base de operacións, o máis lóxico é empezar por iso.

Bré, malia que non é parte de Baile Atha Cliath (Dublin), senon de Cill Mhatáin (Wicklow), é parte da coroa metropolitana da capital, a trinta kilómetros do Town. É, en boa medida, un pobo subsidiario que creceu nas derradeiras décadas á sombra da capital, ate chegar ós 30.000 habitantes sen crecer en tamaño. O poboamento irlandés é moi similar nalgúns aspectos ó galego, pois é moi disperso, pero cunha orde e unha elegancia typical british. O concepto de cidade é para eles diferente ó noso. De xeito, o tamaño do "pobo", é dicir, do que poderíase chamar centro, é o dun pobo de, como moito dous ou tres mil habitantes, cunha sóa rúa principal. A maior parte de Bré son os chamados "states", un punto intermedio entre urbanización e rúa. Xeográficamente, Bré ubícase na súa propia bahía, que comenza en Deilignis, final da bahía de Dublin, e remata nos acantilados que separan Bré de Na Clocha Liatha, baixo o Ceann Bhré. En tempos medieváis, foi o remate sur da comarca de An Pháil (A Empalizada), a comarca baixo goberno directo dos Reis de Inglaterra.

Os irlandeses son xente estrana, dun certo xeito. Malia que é un dos países máis similares ó noso en moitísimos aspectos e un daqueles nos que menos estranxeiros sentímonos (agás co pescado, caghonacona, o do puto pescado non ten nome), teñen algúns puntos na súa personalidade que reflexan unha sociedade moi peculiar. Cando che contan sobre o Alzamento de Pascua, por exemplo, atopas (documentado) que os líderes sabían que non ían triunfar, porque non tiñan apoio suficinte pero que o mero feito de alzarse e sufri-lo rexeito dos propios irlandeses faría máis forte a causa republicana. E así foi, o alzamento tivo pouco apoio por parte do pobo que, tra-lo seu fracaso, mudou a súa opinión e comenzou a camiñar cara á independencia. Están tolos estes hibernos.

Pero, para min, esta tolería ten unha historia aparexada a Bré e o seu xa mentado noutra entrada Wyvern.

Contábanos Fiona, a profesora que tive os dous anos que vira á Illa, que o Wyvern foi un "regalo" do Señor feudal de Bré, Lord Meath. Os Brabazon (coñecidos popularmente como Brabs) foron señores de Kilruddery, preto de Bré, dende o século XVI e, en 1627, foran creados Condes de Meath. Descoñezo, persoalmente, o motivo do nome do título, ostentado tamén por unha das cúige ou provincias orixinais, na que asentábase Tara, a Corte do Alto Rei de Irlanda, e polo actual Condado de Meath, moito máis ó norte que Bré. O caso, que marcho polas ramas, é que, dende 1627, os Brabs foron Condes de Meath e señores feudáis de Bré, onde eran coñecidos co título de Lord Meath. Aconteceu entón unha revolta polos impostos que Lord Meath sofocou con dificultade. Ó normal para un can. Pero Lord Meath, que considerábase un bo señor, sentiuse traicionado polo seu pobo, e mandou erguer diante da Casa do Concello -agora un McDonald's, a inxustiza do mundo moderno faime chorar- a estatua dun Wyvern sostindo o blasón da súa Casa (de gules á banda de ouro cargada de tres merletes de sabre) cunha inscrición que pide ás futuras xeracións lembrar o vil e traicioneiro do ingrato pobo de Bré, que ergueuse contra o seu bo señor por unha causa inxusta. O mellor? Que a xente de Bré non só mantén o Wyvern, senon que síntense moi orgullosa da estatua na que o seu señor chámalles traidores.

O certo é que non fun capaz de atopar esa historia noutras fontes. Pero bo, as mellores historias non vas atopalas dun xeito sinxelo.

·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·~·

Este blog non é senon fuxir hacia diante, e as cousas veñen como veñen. E agora... bo, agora toca Irlanda. Teño intencións de continuar deixando testemuña das miñas andanzas pola Illa Esmeralda, e esta é só a primeira dunha serie de entradas sobre a verde Erín.

Aínda queda moito camiño por percorrer.