¿Por qué?

Sempre é dificil comenzar un blog. A idea está, pero entón tes que escribir as primeiras letras e o mundo vóltase do revés. Pode que o mellor sexa falar de min para aqueles que non tiveran a enorme sorte de coñecer a alguén tan humilde coma eu. O meu nome é Pablo Pereira pero, dende hai uns anos, a maior parte da xente coñéceme como Lume. Son descendente de emigrantes galegos e, ao contrario que moitos, tive a sorte de voltar a Galiza. Se precisas mais para comprender por qué estou namorado de Galiza que iso, non vas entendelo. Teño a teoría de que os emigrantes e fillos de emigrantes que voltamos á terra temos un sentimento de apego case raiboso, unha visión de Galiza que outros -tanto os propios galegos como os emigrantes que chegan a Galiza dende outros lugares- non chegan a ter. É unha visión que cheira a libros vellos, a poesía, a fotografías, ao que, na nosa pel ou na dos nosos pais e avós, constitúe a lembranza dunha terra como a nosa. A forma que temos os fillos da emigración de ve-la nosa terra é algo especial, un xeito case relixioso.

A miña relación con Galiza comenza tarde. Tiña deceséis anos cando decidin que quería vivir en Galiza e estudar galego. Por iso, durante os dous anos do Bachelerato en Madrid, lin tanto como atopei en galego que, por sorte, e grazas ao meu avó, é bastante. A base do meu galego é A queixume dos pinos e a Pequena escolma, xunto con un poemario de varios autores. Durante dous anos, tentei de aprender unha lingua nova sen axuda, sen dirección pero, cando chegou a hora, tiña xa bastante camiño percorrido. Tiña un bo nivel de comprensión lectora e escribía aceptablemente (mellor que moitos, descubriría mais adiante), pero tiña un buraco enorme na fala. Pero bo, pensei, vou vivir en Galiza, falar galego cando tes os rudimentos da lingua é o sinxelo. Primeiro e fatal erro, por suposto, pois este blog escríbese dende Vigo. Non quero confundirvos, gústame Vigo e considero deberlle moitas cousas, pero se algo é Vigo é unha cidade castelá. E alí cheguei eu, pensando que tería a oportunidade de aprender a falar falando -Voar é un delicado arte, dicía Arquímedes, o buho de Merlín, e o mellor xeito de aprendelo é voando-, e atopei unha realidade moi diferente. Quero, por iso, pedir disculpas por adiantado polos castrapismos e polo limitado do meu vocabulario en galego, froito dunha educación mais paixonal que formal e dunha sociedade que non valora a lingua como o fago eu. Poderíamos ter longas charlas acerca dos motivos e causas da baixada da poboación galegofalante, pero iso xa cheira a política. E non é o obxectivo do blog. 

A primeira impresión que levei de Galiza foi unha perda de inocencia bastante tocha. Eu soñaba cos poemas de Pondal e Rosalía, coa afiada verba de Castelao, cunha cultura que consideraba a miña herdanza, e atopei esquecemento. Levo case seis anos vivindo en Vigo e, aínda que sigo namorado de Galiza, teño unha perenne sensación de abatemento polo futuro. Vexo aldeas baleiras, vexo unha terra abandoada, esquecida pola súa xente. Vexo a morte daquelo que mudaba o tono de voz do meu avó. Pero tamén vexo aínda aquelas cousas que fan brotar en min o sentimento cálido do fogar. Vexo a luz do sol entre as Cíes, sinto o vento da Serra da Capelada, escoito unha gaita arrancar as bágoas do fondo da miña ánima. Queda espranza, como o amencer ó través das cinzas tra-lo lume. 

Non é o meu primeiro blog, pero pode que sexa o mais importante. Quero convertir este espazo no meu recuncho para comparter Galiza tal e como eu a vexo. E, se lendo o que escriba ou mirando ás miñas fotos, podo conseguir de vos un sorriso ou unha bágoa de emoción, a viaxe non será en vano.

Por iso, a pregunta do título só pode responderse, alimentando os tópicos, con outra pregunta: ¿Por qué non?

Remato esta intro sen mais interese cunha das mellores fotografías que teño, da man do meu pai, na Serra da Capelada hai tres anos e medio. Do céo á mar nunha ollada. Non hai mellor xeito de iniciar o percorrido que o lugar onde has de voltar de morto se non fuches de vivo.